همیشه علاقه خاصی به قدم زدن، پیاده روی و کوهنوردی داشتم. علاقه من بیشتر یه حالت مراقبه داره تا انگیزه برای مسابقات! با اکیپ های زیادی به کوهنوردی و طبیعت گردی رفتم. بیشتر اونا از اول یک مقصد مشخص می کنن و حتما باید به مقصد معین برسن. توی مسیر همه نگاهشون به قله س که بهش برسن! توی پروسه رفتن به کوه هم اغلب سعی می کنن از اون یکی جلو بزنن! حتی شده به فاصله یک قدم!
این جور مواقع یه لبخند گنده میاد روی لبم و این آدم ها سوژه خنده من میشن :))
آخرین بار که رفتم روی قله، همه جا برف بود و برف بود و بررف! بی هوا خودمو انداختم روی برف و فقط به آسمون نگاه می کردم، دوست داشتم ساعت ها و ساعت ها همین طور جلوی آفتاب کم جون زمستون به آسمون نگاه کنم و غرق شم تو آرامشی که داشت.
ولی خب گروه مذکور اصرار داشتند که هنوز چند قدمی تا مقصد مورد نظرشون مونده و دیگه اون همه زیبایی رو نمیدیدن :((
پ ن : درسته هدف مهمه و به زندگی مون جهت می ده به انتخاب هامون ارزش میده اما ب نظرم هرنوع افراطی خوب نیست. اینو می نویسم که یادم بمونه خود مسیر یه هدف باشه توی زندگیم و فقط نتیجه گرا نباشم. باید همیشه از مسیری که طی می کنم لذت ببرم :))
به قول قیصر امین پور :
ساحل بهانه ایست، رفتن رسیدن است!
پیاده روی توی هوای برفی حس فوق العاده ای داره. الن که داریم به فصل بهار نزدیک میشیم حسابی خوشحالم که امسال تا جایی که تونستم از زمستان و برفش لذت بردم. توی گرمای تاقت فرسای تابستون حسابی دلم برای این روزهای زمستونی و گاها آفتابی با هوای خنک تنگ میشه.
درباره این سایت